دانشنامه روانشناسی

آلفرد آدلر در وین (اتریش) متولد شد و بخش اعظم عمر خود را در آنجا سپری کرد.

کودکی و نوجوانی

اوایل کودکی آدلر با بیماری ، آگاهی از مرگ، و حسادت به برادر بزرگترش مشخص می شد. او به نرمی استخوان مبتلا بود،که به او اجازه نمی داد با کودکان دیگر بازی کند.در 3 سالگی، برادر کوچکترش در تخت کنار او مرد.آدلر در 4 سالگی در اثر ذات الریه، نزدیک به مرگ بود. وقتی او شنید که دکتر به پدرش می گویید"پسر شما از دست رفته است"تصمیم گرفت دکتر شود.

آدلر خردسال که مادرش او را به خاطر بیماری اش لوس بار آورده بود، در 2 سالگی با به دنیا آمدن بچه دیگر، معزول شد(زنگینامه نویسان در این باره می گویند شاید آدلر از آن پس توسط مادرش طرد شده بود ولی او محبوب پدرش بود).آدلر به برادر بزرگترش که قوی بنیه و سالم بود و می توانست به فعالیت های بدنی و ورزش هایی بپردازد که آدلر نمی توانست نقشی در آنها داشته باشد ، حسادت می کرد."یادم می آید روی نیمکت می نشستم، به خاطر نرمی استخوان باندپیچی شده بودم، در حالی که برادر سالم من روبه رویم نشسته بود. او می توانست بدود، بالا و پایین بپرد، و بدون زحمت حرکت کند، در حالی که حرکت از هر نوع برای من فشار و تقلا بود"(نقل شده از آدلر در بوتوم،1939،ص31-30).

آدلر نسبت به برادرش و کودکان دیگر محله که همگی سالم تر و خوش بنیه تر به نظر می رسیدند،احساس حقارت می کرد. درنتیجه ، تصمیم گرفت برای چیره شدن بر احساس های حقارت ، سخت تلاش کرده و ضعف های جسمانی خود را جبران کند.او با وجود جثه کوچک،بی عرضگی ، و فقدان جذابیت، که میراث بیماری او بودند، خود را وادار کرد تا به بازی ها و ورزش ها ملحق شود. به تدریج پیروز شد و احساس اعتماد به نفس و پذیرش اجتماعی کسب کرد.او برای همراهی با دیگران علاقه زیادی را در خود پرورش داد و این معاشرتی بودن را در طول زندگی خود حفظ کرد.آدلر در نظریه شخصیت خود بر اهمیت گروه همسال تاکید کرده و اظهار داشت که روابط کودکی با خواهر- برادرها و با کودکان خارج از خانواده، خیلی مهم تر از آن است که فرویدتصورمی کرد.

آدلر ابتدا در مدرسه ناخوشنود و دانش آموز متوسطی بود. معلم او که معتقد بود این پسر به درد هیچ کاری نمی خورد، به پدرش توصیه کرد وی را نزد یک کفاش به شاگردی بگمارد، آینده ای که آدلر آن را وحشتناک می دانست.ریاضیات او خیلی بد بود، ولی به تلاش خود ادامه داد تا اینکه شاگردی ضعیف به شاگرد اولی کلاس خود رسید.

ماجرای کودکی آدلر از چند نظر به یک تراژدی شباهت دارد، ولی در عین حال نمونه ای آموزنده از نظریه او ، از چیره شدن بر ضعف ها و احساس های حقارت کودکی برای شکل دادن به سر نوشت اونیز هست. نظریه پردازی که از اعماق کودکی خود شخن می گوید"کسانی که با زندگی من آشنا هستند، به وضوح می بینندکه بین واقعیت های کودکی من و نظراتی که ابراز کردم ، هماهنگی وجود دارد"(نقل شده در بوتوم، 1939،ص 9).

بزرگسالی ، همکاری و مخالفت با فروید

آدلر برای تحقق بخشیدن به آرزوی کودکی خود ، به تحصیل پزشکی در دانشگاه وین پرداخت. ولی با سابقه تحصیلی متوسط ، فارغ التحصیل شد. او به عنوان چشم پزشک، شغل آزاد را شروع کرد، ولی طولی نکشید که به پزشکی عمومی تغییر جهت داد. او به بیماری های علاج ناپذیر علاقه داشت، ولی به قدری از ناتوانی خود در پیشگیری از مرگ، مخصوصا در بیماران جوان،ناراحت بود که تصمیم گرفت در عصب شناسی و روان پزشکی تخصص بگیرد.

نه سال همکاری آدلر با فروید در سال 1902 شروع شد ، زمانی که فروید از آدلر و سه تن دیگر دعوت کرد هفته ای یک بار در منزل او برای بحث کردن در باره روان کاوی ، گرد هم آیند.گرچه رابطه انها هرگز صمیمی نشد، اما فروید در آغاز روی آدلر خیلی حساب می کرد و مهارت او را به عنوان پزشکی که توانسته بود اعتماد بیمارانش را جلب کند، تحسین می کرد.مهم است به خاطر داشته باشیم که آدلر هیچ وقت شاگرد یا مرید فروید نبود و توسط او روانکاوی نشده بود.یکی از همکاران فروید، آدلر را متهم کرد به اینکه توانایی کاوش کردن ذهن ناهشیار و روانکاوی افراد را ندارد.حدس زدن در باره این موضوع جالب است که آیا این ناتوانی باعث شد آدلر نظریه شخصیت خود را بر هشیاری که دست یافتنی تر است استوار کند و نقش ناهشیار را به حداقل برساند.

در سال 1910 ، بااینکه آدلر رئیس انجمن روانکاوی وین و کمک ویراستار نشریه آن بود،در عین حال ، به طور فزایندهای از نظریه فروید انتقاد می کرد. طولی نکشید که او تمام ارتباط خود را با روانکاوی قطع کرد و رویکرد خودش به شخصیت را به وجود آورد.فروید به رویگردانی آدلر با عصبانیت واکنش نشان داد. او قامت آدلر را تحقیر کرد (آدلر 12 سانتی متر از فروید کوتا تر بود) و آدلر را نفرت انگیز ، نابهنجار ، که جاه طلبی او را به جنون کشانده، سرشار از عداوت و فرومایگی ، پارانوئید، شدیدآ حسود، و آزارگر توصیف کرد. و نظریه آدلر را بی ارزش دانست.

آدلر نیز خصومت مشابهی را به فروید نشان داد و او را شیاد و روان کاوی را کثافت نامید. هر وقت آدلر را شاگرد فروید معرفی می کردند، عصبانی می شد. آدلر در سالهای بعدی ، از افرادی که رویکرد او پشت می کردند، عصبانی می شد، همان گونه که فروید از دست کسانی مانند آدلر خشمگین می شد. آدلر معروف به این بود که وقتی احساس می کرد صلاحیت او زیر سوال رفته است ناگهان عصبانی می شد و از کوره در می رفت.

آدلر در سال 1912 انجمن روانشناسی فردنگر را دایر کرد.او در خلال جنگ جهانی اول(1918-1914) در ارتش خدمت کرد و بعد ها کلینیک های مشاوره کودک را با بوجه دولت در وین سازمان داد. آدلر در کلینیک های خود ، روش های آموزش گروهی و راهنمایی را که پیش درآمد گروه درمانی نوین بوده ، معرفی کرد. در سال 1926 برای لولین بار از ایالات متحده دیدار کرد و در آنجا به تدریس و ایراد سخنرانی پرداخت.

او در سال 1929 به ایالات متحده مهاجرت کرد و در نیویورک اقامت گزید و در آنجا به تلاش خود برای کسترش دادن روان شناسی فرد نگر ادامه داد. طولی نکشید که صفات شخصی مهربانی، خوشبینی، و صمیمیت همراه با انگیزه شدید برای جاه طلبی او را در آمریکا به عنوان روان شناس به شهرت رساند. کتاب ها و سخنرانی های او باعث شهرت ملی او در امریکا شده بود که در سال 1937 در حالی که آدلر برای ایراد 56 سخنرانی طاقت فرسا مشغول گردش در اروپا بود، دچار حمله قلبی شد ودر اسکاتلند در گذشت.

منبع:نظریه های شخصیت دوان پی.شولتز